Het liefst houd ik mijn dochter een beetje voor mezelf….

Mijn dochter en ik, twee handen op een buik. Het voelt of zij een kopie is van mij. Ik snap haar zo goed, de dingen die ze doet, de manier waarop ze groter wordt, ik voel het zo haarfijn aan, het is alsof je alles herkent in jezelf. Het is een soort “copy-past”;)!

Begrip!

Ik geniet er zo van als ik haar om me heen heb. Het brengt zoveel gezelligheid. Ik moet dan eerlijk bekennen dat ik nog niet aan het moment moet denken dat ze niet meer thuis zou wonen. Zijzelf praat er graag over dat ze graag in Rotterdam of in Amsterdam zou willen wonen. Ik begrijp dat best wel, hoe lekker was het niet toen we zelf op eigen benen konden gaan staan. Eindelijk zelf alles bepalen tot aan de kleinste dingen toe en niemand die meer zei dat je dit of dat moest doen.

Haar leven;)

Perle is bijna 18 jaar en maakt al redelijk veel eigen keuzes. We laten onze kinderen heel vrij, maar proberen ze natuurlijk wel te sturen. Wel merk ik dat wanneer ze een keuze maakt, die ik minder prettig vind, maar geheel normaal is, dat ik daar soms onaardig op kan reageren. Mijn dochter straft me dan direct af door mij te corrigeren. Ik voel me dan een sufferd en vraag me dan af “Mariek, waarom reageer je nou zo”. In mijn hart weet ik het antwoord wel, ik wil haar niet kwijt!

Onlangs ging ze logeren bij een vriendin die sinds kort in Rotterdam woont. Stralend kwam ze terug: “het was zo leuk mama, we hebben heerlijk gekletst tot laat, zijn nog even de stad in geweest en konden zo weer naar huis lopen. Vanochtend lekker samen ontbeten….” Natuurlijk, geweldig, maar ik hoop echt dat het nog even duurt!

Maar goed, zei gaat dit jaar examen doen en gaat haar keuzes maken dit jaar. Wat zal het gaan worden? De tijd gaat het ons leren en als het Rotterdam of Delft wordt, blijft ze misschien het eerste jaar nog bij ons net als onze zoon. Het wordt een spannend jaar op elk gebied!

X

P.S. Lees ook ons blog: MariePer