Zijn het niet de kinderen, dan zijn het de ouders…

Het komt zo een beetje negatief over, maar zo bedoel ik het zeker niet. Het is de natuurlijke loop van het leven. Eerder heb ik er nooit bij stil gestaan, maar achteraf heb ik het onze ouders ook zien doen. Onze eigen kinderen zijn nu 19 en 21 jaar oud en de tijd dat we voor hun thuis moesten blijven ligt ver achter ons. Het zijn nu onze ouders die de aandacht vragen!

Je doet het graag, het overkomt je vanzelf, en toch kost het soms aardig wat tijd! Mijn eigen ouders (88 en 85 jaar) doen het nog steeds goed. Zijn goed bij de tijd, maar worden mobiel wat meer afhankelijk van ons. Ze wonen nog steeds zelfstandig in Brabant, maar zien steeds meer op tegen de afstand om te rijden. Mijn man zijn ouders, beiden 82 jaar, zijn nog redelijk fit, maar vinden het wel steeds makkelijker worden als wij dingen uit handen nemen. Met de computer zijn ze sowieso analfabeet, dus als het gaat om tickets boeken, dingen opzoeken, kloppen ze bij ons aan. Ook etentjes vinden nauwelijks nog plaats bij hun thuis, alles is gefocust op ons.

Het gaat vanzelf… Het is het leven. Het is prachtig dat we ze nog steeds bij ons mogen hebben. Natuurlijk is het soms belastend, maar “overall” valt het nog mee.

Wij zelf staan als ouders nog midden in het leven. De kinderen leunen nog best op ons en kunnen nog steeds van ons leren. Maar ooit zullen de rollen omgedraaid zijn en zullen zij de zorg dragen. Daar ga ik nog niet te veel bij stil staan. Genieten van het leven, dat is en blijft ons motto!

X