Zelfs tijdens mijn vakantie krijg ik er de gelukskriebels van!

Voor diegenen die mij nog niet zo goed kennen, mijn kinderen noemen mij sport verslaafd. Toen mijn zoon mij voor het eerst zo noemde, heb ik daar echt over nagedacht. Heeft mijn zoon een punt of kan ik ermee dealen?

Als sporten een verslaving is, komt er het eerst bij mij op dat ik dat een positieve verslaving vind;). Uiteindelijk is het toch veel beter dan verslaafd zijn aan drank, drugs of sigaretten? Maar bovendien concludeerde ik dat met mij behoorlijk veel kennissen dan sport verslaafd zijn. Namelijk ik zie heel veel dezelfde koppen in de sportschool op de zelfde tijdstippen dat ik daar ben.

Uiteindelijk heeft sporten voor mij ook een doel. Mijn doel is niet slecht, vind ik zelf dan! Mijn doel is om te blijven, zoals ik ben. Ik wil niet graag toegeven aan ouderdom gerelateerde extra’s die we er in de loop van de tijd zo maar gratis bij krijgen. Natuurlijk kunnen we bepaalde dingen niet verhinderen, maar fit en sterk blijven daar is naar mijn idee helemaal niets mis mee. En ook nog eens een plus als je het leuk vindt om het doen, zoals ik.

In de vakantie kwam ik erachter dat het mij ook meer brengt dan bijvoorbeeld mijn dochter of zoon. Ik kwam terug met een bezweet hoofd van het rennen en ontmoette de kinderen die in de startblokken stonden om ook te gaan. Ik dacht nog “Wauw, goed zeg”! Na terugkomst zei ik tegen hun: “Lekker hea”! Waarop ze me beiden aankeken of ik iets heel vreemds zei. Wie vindt het nu lekker om zo bezweet te zijn, was hun blik. Ik vertelde hun ook dat ik er zo vrolijk van werd wanneer ik dan mijn draf had ingezet, langs de zee liep, de zon hoger aan de hemel zag gaan staan voor een volgende stranddag. Alles bij elkaar geeft mij dan een geluksgevoel. Hoe lekker is dat ik het kan doen?!

Goed daar zijn de meningen dus over verdeeld. Kennelijk speelt bij hun het sociale aspect een belangrijkere rol, is ook heel veel voor te zeggen!

Worden jullie ook blij van het sporten?

Coverfoto @Yousportz